Oświadczenie
Zarząd Stowarzyszenia Solidarni 2010 w pełni popiera działania podjęte w ostatnim czasie przez Polonię Amerykańską, a zmierzające: 1. do wyjaśnienia prawdy o przyczynach i przebiegu Katastrofy Smoleńskiej 10.04.2010r. oraz 2. do poparcia Rodziny śp. Anny Walentynowicz w jej staraniach o możliwość odnalezienia Mamy i Babci Janusza i Piotra Walentynowiczów.
1. Uczestnicy Forum Działaczy oraz Przedstawicieli Organizacji Polonijnych USA i Kanady.
w dn.12-13.04.2014r. w Amerykańskiej Częstochowie w USA, upamiętniając 4. rocznicę katastrofy pod Smoleńskiem, uchwalili „Apel do Polonii Amerykańskiej oraz Rodaków mieszkających w kraju i za granicą”. Zachęcają w nim do skupienia sił Polonii na doprowadzeniu do wysłuchania publicznego (congressional hearing) sprawy tragedii smoleńskiej w Kongresie Stanów Zjednoczonych Ameryki.
tekst Apelu dostępny tutaj:
http://solidarni2010.pl/27773-naglasniamy-sprawa-katastrofy-smolenskiej…
2. Grupa działaczy polonijnych zredagowała list do Komisji Łączności z Polakami za Granicą Sejmu RP - w obronie dobrego imienia śp. Anny Walentynowicz i jej Bliskich oraz z prośbą o interwencję. Z serca solidaryzujemy się z Rodziną Anny „Solidarność” oraz zachęcamy wszystkie środowiska do podpisywania tego listu do sejmu RP.
tekst listu dostępny tutaj:
http://solidarni2010.pl/27722-nasz-news-polonia-z-usa-sle-listy-do-sejm…
Obie inicjatywy polecamy najwyższemu zaangażowaniu opinii publicznej w Polsce i poza granicami. Apelujemy o aktywność Oddziałów Terenowych naszego Stowarzyszenia.
Od naszej determinacji, odwagi i wytrwałości zależy los Polski.
Zarząd Stowarzyszenia Solidarni 2010
Prezes Zarządu - Ewa Stankiewicz
v-ce Prezes Zarządu - Jacek Kazimierski
Natalia Tarczyńska
Jadwiga Chmielowska
Grzegorz Kutermankiewicz
Warszawa 28.04.2014r.
Redakcja vod:
PRZYPOMINAMY - w lipcu 2012 r, gdy rodzina Anny Walentynowicz po około dwóch latach starań uzyskała wgląd do dokumentacji z jej sekcji w Moskwie, stwierdziła rozbieżność ze stanem faktycznym danych zarówno medycznych ciała zalutowanego w trumnie jak i dotyczących jego odzienia w aktach przekazanych polskiej prokuraturze przez Rosjan. W związku z tym reprezentujący rodzinę Anny Walentynowicz adwokat Stefan Hambura niezwłocznie złożył wniosek o ekshumację. 17 września 2012 na polecenie Wojskowej Prokuratury Okręgowej w Warszawie prowadzącej śledztwo w sprawie katastrofy smoleńskiej dokonano ekshumacji zwłok pochowanych w grobie Anny Walentynowicz. Brali w niej udział: prokurator z Wojskowej Prokuratury Okręgowej w Warszawie, specjaliści Żandarmerii Wojskowej, biegły medycyny sądowej oraz przedstawiciele powiatowego inspektora sanitarnego oraz rodzina i jej pełnomocnik Stefan Hambura. Wszystko było protokołowane i nagrywane przez prokuraturę wojskową. Wskutek odmownej decyzji prokuratury na wniosek adwokata rodziny Walentynowiczów mecenasa Stefana Hambury, do ekshumacji i późniejszych badań medycznych nie został dopuszczony przybyły w tym celu do Polski amerykański specjalista patologii i medycyny sądowej, prof. Michael Baden.
25 września 2012 w oparciu o wyniki przeprowadzonych badań DNA Wojskowa Prokuratura Okręgowa w Warszawie stwierdziła, że w grobie na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku-Wrzeszczu znajdowało się ciało innej ofiary katastrofy, Teresy Walewskiej-Przyjałkowskiej. Prokuratura wojskowa poinformowała, że przed oficjalnym pogrzebem w kwietniu 2010 roku ciało Anny Walentynowicz zostało zamienione z ciałem tej ostatniej i błędnie pochowane w grobie na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Ekshumacji szczątków złożonych na Cmentarzu Powązkowskim, które okazały się ciałem Anny Walentynowicz, dokonano w dniu 18 września 2012. W trakcie badania właściwego ciała Anny Walentynowicz w Zakładzie Medycyny Sądowej we Wrocławiu znaleziono cztery metalowe elementy o wymiarach od 0,2 do 1,2 cm. W opinii śledczych były to prawdopodobnie nity z poszycia samolotu. Stwierdzono również, że w Moskwie doszło do profanacji ciała, bowiem w głowie zaszyte były gumowe rękawiczki, kawałek rękawa i inne kawałki materiału.
Anna Walentynowicz, ur. 15 VIII 1929 w Równem na Wołyniu (obecnie Ukraina), zginęła 10 IV 2010 w katastrofie lotniczej k. Smoleńska (Rosja). Ukończyła 4 klasy SP.
We IX 1939 straciła rodziców, jedynego brata Sowieci wywieźli na Wschód, przygarnięta przez sąsiadów, w 1941 przedostała z nimi się pod Warszawę. Od 1945 pracownik gospodarstwa rolnego pod Gdańskiem, następnie piekarni, w 1950 pakowaczka w Gdańskich Zakładach Przemysłu Tłuszczowego Amada, 1950-1991 (z przerwami) spawacz, od 1966 suwnicowa w Stoczni Gdańskiej im. Lenina; w 1. połowie l. 50. przodowniczka pracy socjalistycznej (270% normy). I-VIII 1951 członek ZMP, delegat na zjazd młodzieży socjalistycznej w Berlinie; następnie członek Ligi Kobiet, przewodnicząca LK w Stoczni, działaczka na rzecz praw pracowniczych. W XII 1970 uczestniczka demonstracji pod KW PZPR i siedzibą Polskiego Radia w Gdańsku, uczestniczka strajku w SG, przygotowywała posiłki. 25 I 1971 uczestniczka spotkania w SG z I sekretarzem KC PZPR Edwardem Gierkiem. Od 1978 członek WZZ Wybrzeża, udostępniała mieszkanie na punkt kontaktowy, redaktor niezależnego pisma „Robotnik Wybrzeża”, kolporterka, współorganizatorka obchodów rocznic Grudnia ’70; wielokrotnie zatrzymywana na 48 godz., poddawana rewizjom.
7 VIII 1980 zwolniona z pracy (5 mies. przed emeryturą), żądanie jej przywrócenia stało się 1. postulatem strajku w SG, który wybuchł 14 VIII 1980; 16 VIII 1980 przywrócona. 14-31 VIII 1980 uczestniczka strajku w SG, 16 VIII 1980 (po zakończeniu przez Lecha Wałęsę strajku) z Aliną Pienkowską zatrzymywała przy bramie nr 3 wychodzących ze Stoczni robotników i wzywała do kontynuacji strajku, następnie członek Prezydium MKS, sygnatariuszka Porozumień Sierpniowych; od IX 1980 w „S”, członek Prezydium Komitetu Założycielskiego w SG, członek Prezydium MKZ w Gdańsku. W X 1981 podczas spotkania z robotnikami w Radomiu dwóch funkcjonariuszy SB (we współpracy z TW Karol) podjęło próbę jej otrucia za pomocą leku Furosemidum. 3 IV 1981 w wyniku konfliktu z L. Wałęsą decyzją Prezydium KZ SG odwołana z Prezydium MKZ Gdańsk. Gość I KZD. W XI 1981 sygnatariuszka Deklaracji ideowej Klubów Rzeczypospolitej Samorządnej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość.
14-16 XII 1981 współorganizatorka strajku w SG, po pacyfikacji zatrzymana, 18 XII 1981 internowana w Ośr. Odosobnienia w Bydgoszczy-Fordonie i Gołdapi, w VII 1982 zwolniona. W VIII 1982 aresztowana pod zarzutem zorganizowania strajku w SG w XII 1981, osadzona w AŚ w Gdańsku, AŚ Warszawa-Mokotów i ZK w Grudziądzu, 30 III 1983 skazana wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu na 1 rok i 3 mies. więzienia w zawieszeniu na 3 lata; zwolniona z pracy. 16 XII 1983 ponownie aresztowana za próbę wmurowania (z Kazimierzem Świtoniem i Ewą Tomaszewską) tablicy upamiętniającej pacyfikację KWK Wujek, osadzona w ZK w Lublińcu, zwolniona w IV 1984 ze względu na stan zdrowia; 18 II 1985 – 31 VIII 1986 inicjatorka i uczestniczka głodówki rotacyjnej w kościele Narodzenia NMP w Krakowie-Bieżanowie. Od 1988 organizatorka sympozjów „W trosce o Dom Ojczysty”.
W 1989 przeciwniczka obrad Okrągłego Stołu. W 1989 współzałożycielka Fundacji Promocji Sztuki Sakralnej. 1989-1997 współpracowniczka pisma „Poza Układem”. Od 1991 na emeryturze.
W 2000 odmówiła przyjęcia tytułu Honorowego Obywatela Gdańska. Odznaczona Medalem Wolności przyznawanym przez amerykańską Fundację Ofiar Komunizmu (2005), Orderem Orła Białego (2006).
3 IX 1978 – 27 I 1990 rozpracowywana przez Wydz. IIIA/Inspektorat 2 KW MO/WUSW w Gdańsku w ramach SOR krypt. Suwnicowa/Emerytka.
Mirosława Łątkowska, Adam Borowski "ENCYKLOPEDIA SOLIDARNOŚCI"
Film opublikował grzegorzkut.
